Het project HOPE IN STATIONS binnen het EU-programma PROGRESS werd als reactie op de oproep tot uitvoering van sociale experimenten ontwikkeld. Sociaal experimenteren is een specifieke werkwijze bij de implementatie en evaluatie van interventies met het doel om nieuwe sociale maatregelen uit te werken en/of de bestaande aan te passen. Deze maatregelen hebben vaak betrekking op het brede onderwerp van inclusie en in dit project op het onderwerp dakloosheid.
Dakloosheid is pertinent aanwezig in vele grote Europese steden en in deze steden blijkt ze een fenomeen te zijn dat niet enkel in verband staat met het algemene sociale ondersteuningssysteem en de beschikbaarheid van betaalbare huisvesting, maar ook met de inrichting van de openbare ruimte. Het project spitst zich vooral toe op het fenomeen dat personen in precaire levensomstandigheden, en dan vooral daklozen, zich vanwege verschillende redenen aangetrokken voelen tot treinstations, waar ze hun tijd doorbrengen. Het treinstation biedt niet alleen een basisinfrastructuur (winkels, sanitaire installaties, sociale diensten), maar het dient ook als ontmoetingsplaats, waar men (nog) steeds zonder toestemming kan verblijven en in de grote massa passanten onzichtbaar kan worden. Het maakt het in zekere zin ook mogelijk om aan het sociale leven deel te nemen, weliswaar op een precaire manier.
